*कुणी लिहिलंय माहीत नाही,**पण आम्हीं अनुभवलंय;**हे वास्तव आहे....*

*कुणी लिहिलंय माहीत नाही,*

*पण आम्हीं अनुभवलंय;*

*हे वास्तव आहे....*

*तीन चांगल्या गोष्टी* आमच्या बाबतीत

सुदैवाने लवकर झाल्या.

१) मॅगी यायच्या आत आम्ही *मोठे* झालो._

२) Mobile यायच्या आत

आमचे *शिक्षण* झाले.

आणि सगळ्यात महत्त्वाचे म्हणजे

३) Whatsapp यायच्या आत

आमचे *लग्न* झाले.

आमच्या लहानपणी इंग्रजीचं

फॅड अजिबातच नव्हतं. 

ABCD .......XYZ याचा संबंध *फक्त शाळेत* गेल्यावर, ते ही इंग्रजीच्या तासालाच !

आणि आता

ABP माझा, CID, MRI, X-ray, Blood, Star TV, Z-TV *विचारूच नका.*

आमच्या लहानपणी,

*This is Gopal. आणि That is Seeta.*

ही दोन वाक्ये पाचवीत गेल्यावर वाचता यायचे, तरी घरी *जबरदस्त कौतुक* व्हायचं !

आई लाडानं जवळ घ्यायची

आणि मायेनं मुका घ्यायची.

आई लेकराकडे इतक्या कौतुकाने पहायची,

की त्या पोराला *एकदम कंडक्टर* झाल्या सारखंच वाटायचं !

अहो कंडक्टर याच्यामुळे की .....

आमच्या लहानपणी एखाद्या पोराला मोठ्या माणसाने विचारले, 

हं sss काय रे बाळा, मोठेपणी तू काय होणार ?

असा प्रश्न विचारला की ते पोट्टं हमखास म्हणायचं .....

*मी मोठेपणी कंडक्टर* होणार

किंवा *पोलीस* होणार !

तुम्हाला खोटं वाटेल, मॅट्रिकचा निकाल लागल्यावर तुला *किती परसेंटेज* मिळाले असा प्रश्न कोणीही कुणाला विचारत नव्हतं. 

फक्त एवढंच विचारायचे ....

*पहिल्या झटक्यात पास झालास ना ?*

आणि

आपण हो म्हणताच

*अख्ख्या गावाला आनंद व्हायचा.*

 

म्हणजे पहा सुखाच्या, आनंदाच्या,

मोठं होण्याच्या कल्पना

*किती छोट्या होत्या !*

लक्षात घ्या, ज्या ज्या गोष्टीचा विस्तार होतो,

त्या त्या गोष्टीतून *दुःखच होतं.*

तुम्ही बघा, पूर्वी ....

*गाव छोटं, घर छोटं, घरात वस्तू कमी, पगार कमी,* त्याच्यामुळे शेवटचा आठवडा हमखास तंगी. उसनंपासनं केल्या शिवाय प्रपंच होऊच शकत नव्हता,

*तरीही मजा खूप होती!*

तुम्ही आठवून पहा, गल्लीतली एकही बाई किंवा माणूस हिरमुसलेलं किंवा आंबट 

चेहऱ्याचं नव्हतं !

उसनंपासनं करावंच लागायचं ...

*साखर, चहापत्ती, गोडेतेल, कणिक, कोथिंबीर, मिरची* या गोष्टी गल्लीत एकमेकांना उसन्या मागणे हा प्रत्येकाचा

*जन्मसिद्ध हक्कच होता.*

त्यामुळे कोणाकडे "हात पसरणे" म्हणजे काहीतरी गैर आहे, असं आम्हाला कधी

वाटलंच नाही.

उलट या गोष्टींची इतकी सवय होती की,

*कोणत्याच गोष्टींचा कधीच कमीपणा*

वाटत नव्हता !

डोकं दुखल्यावर *शेजाऱ्याकडे अमृतांजनचं एक बोट उसनं मागायला सुद्धा* अजिबात लाज वाटली नाही.

घरातल्या वडील माणसासाठी १० पैश्याच्या तीन बिड्या किंवा १५ पैशाचा तंबाखूचा पुडा *आणतानाही मान कशी ताठ असायची !*

कोणतीच गोष्ट कोणापासून लपून रहातही नव्हती आणि *तसा प्रयत्नही फारसा कुणी करत नव्हतं !*

गल्लीत एखाद्या पोरीला पाहुणे पहायला येणार ही बातमी लपून राहूच शकत नव्हती,

कारण शेजाऱ्या-पाजाऱ्या कडून पोह्याच्या प्लेट, चमचे, बेडशीट, तक्के, उषा, दांडी असलेले कप आदी साहित्य मागून आणल्या शिवाय *"पोरगी दाखवायचा कार्यक्रम"* होऊच शकत नव्हता.

आणि मित्र हो, हीच *खरी श्रीमंती* होती,_ 

ते आत्ता कळतंय !

आणि

हल्ली शेजाऱ्याच्या मुलीचं *लग्न होऊन जातं* तरीही कळत नाही.

जेव्हा Status वर डान्सचा व्हिडीओ येतो तेंव्हा कळतं,

अरे लग्न झालं वाटतं. 

हे सगळं लिहिण्या मागचा एकच उद्देश आहे.

*भेटत रहा,*

बोलत रहा,

*जाणे-येणे ठेवा,*

 

विचारपूस करा .....

*जेवलास का ? झोपलास का ?सुकलास का ? काही दुखतंय का ?*.......

.............

असे प्रश्न विचारतांना लागलेला *मायेचा, काळजीचा, आपुलकीचा कोमल स्वरच* जगण्याचं बळ देत असतो !

*माणसा शिवाय, गाठीभेटी शिवाय,*

*संवादा शिवाय काही खरं नाही !*

           

     🤝🤝🤝

     🌹🙏🏻🌹